της Δέσποινας Σπανούδη (δημοσιεύτηκε στο 16-σελιδο αφιέρωμα στον Ευθύμη Παπαδημητρίου, στην Κυριακάτικη Αυγή 29/9/2013)
Από το κίνημα για τη σωτηρία του Κορινθιακού, στη θεματική περιβάλλοντος και το αυτοδιοικητικό κίνημα περιφέρειας Στερεάς
Το καλοκαίρι του 2007 ήταν μια ταραγμένη περίοδος για τις περιοχές γύρω από τον Κορινθιακό όταν άρχισαν να γίνονται γνωστά τα σχέδια κατασκευής μονάδων λιθάνθρακα και φυσικού αερίου από συμπράξεις μεγάλων εγχώριων και ευρωπαϊκών ομίλων. Ήταν ένα ακόμη καμπανάκι κινδύνου για την κλειστή θάλασσα που επιβαρύνεται χρόνια από την βαριά βιομηχανική ρύπανση του Αλουμινίου της Ελλάδας (πρώην Πεσινέ), την εξόρυξη βωξίτη και τις εγκαταστάσεις φόρτωσης στην Ιτέα, την βιομηχανική περιοχή του ομίλου Στασινόπουλου στη Θίσβη Βοιωτίας και αρκετές άλλες ρυπογόνες όσο και ανεξέλεγκτες δραστηριότητες. Το κίνημα φούντωσε τον επόμενο χρόνο και στις δύο πλευρές του Κορινθιακού, με κινητοποιήσεις όπως η αυτοκινητοπορεία και ο αποκλεισμός της γέφυρας του Ρίο, με πορείες και ακτιβισμούς έξω από το εργοστάσιο του Αλουμινίου (που μετατρεπόταν και σε ιδιωτικό ενεργειακό κέντρο) αλλά και με ενημερώσεις στην Αθήνα και σε πόλεις και χωριά της Κορινθίας, της Αχαΐας, της Αιτωλοακαρνανίας, της Φωκίδας και της Βοιωτίας. Εκείνη την εποχή γνωριστήκαμε με τον Ευθύμη, οργανώνοντας ομιλίες, συναντήσεις, άρθρα και παρεμβάσεις και αρχίζοντας μια συνεργασία που εξελίχθηκε σχεδόν αυτόματα σε στενή πολιτική και φιλική σχέση για τα χρόνια που ακολούθησαν. ...