Ο καλύτερος τρόπος για να αντιληφθείς τη σημασία των αποτελεσμάτων της 7ης Ιουνίου είναι να σκεφτείς την επόμενη μέρα. Είναι πλέον δεδομένο ότι αμέσως μετά τις ευρωεκλογές η κυβέρνηση Καραμανλή θα ανακοινώσει νέα σκληρά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα.Η ντιρεκτίβα του ΔΝΤ δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Μαζική αύξηση των φόρων πάνω στη λαϊκή κατανάλωση. Πάγωμα των μισθών. Μείωση(!) των συντάξεων. Μαχαίρι στις προσλήψεις στις κοινωνικές υπηρεσίες, που θα οδηγήσει τα νοσοκομεία και τα σχολεία στην πλήρη διάλυση. Πενταετές πρόγραμμα αυξήσεων στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, που θα εκτινάξει την ακρίβεια στα ύψη…
Η κυβέρνηση Καραμανλή διαμήνυσε, δια του Παπαθανασίου, τη συναίνεσή της σε ένα τέτοιο δρακόντειο πρόγραμμα. Άλλωστε τα μέτρα αυτά αποτελούν φυσιολογική συνέχεια της κυβερνητικής πολιτικής της ΝΔ, που μέσα στην κρίση έχει σαφή προσανατολισμό: όλα για τους πλούσιους, τίποτα για τους φτωχούς.
Το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης πρέπει να αδυνατίσει στο μέγιστο βαθμό αυτή την κυβέρνηση, αυτό το κόμμα, αυτή την πολιτική. Ώστε να μπορέσουμε πιο εύκολα στην επόμενη περίοδο να τους ανατρέψουμε.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση, οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη Δεξιά. Γιατί σε όλη την Ευρώπη έχει αποδειχθεί –και η παρουσία του Σημίτη είναι χρήσιμη για να μας το θυμίζει– ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι πλέον σοσιαλφιλελεύθερα. Οι «σοσιαλιστές» στην Ισπανία (όπου έχουν ήδη εκτινάξει την ανεργία στο 16%) κάνουν την ίδια ακριβώς δουλειά με τον Καραμανλή και ο Γ. Παπανδρέου θα κληθεί αύριο να εφαρμόσει την πολιτική που σήμερα υποδεικνύει το ΔΝΤ. Άλλωστε δεν έχουμε κανένα περιθώριο να υποτιμάμε τις φωνές που και μέσα στο ΠΑΣΟΚ προτείνουν –αν η πολιτική κρίση το κάνει αναγκαίο– την κυβέρνηση του «μεγάλου συνασπισμού», τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στα πρότυπα της Γερμανίας.
Η φθορά του δικομματισμού, η πολιτική αστάθεια του συστήματος, βάζει περίπλοκα προβλήματα στα επιτελεία των από πάνω. Χρειάζονται και ετοιμάζουν «αναχώματα» στη φθορά των κομμάτων εξουσίας. Ένα προφανές τέτοιο παράδειγμα είναι η εκτόξευση –με τη μέθοδο χειραγώγησης της κοινής γνώμης δια των δημοσκοπήσεων– του ψηφοδελτίου των Οικολόγων-Πράσινων. Το εντυπωσιακό στοιχείο ήταν η προσαρμογή και η παντελής έλλειψη αντίστασης της ηγεσίας τους. Άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο συμμετείχαν στις διαδηλώσεις, δηλώνουν σήμερα ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να «συγκυβερνήσουν» μαζί με το ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και με τη ΝΔ! . Αυτή η «διαθεσιμότητα» –παρά τα όποια περιβαλλοντικά προσχήματα χρησιμοποιεί– θα πρέπει να καταδικαστεί πολιτικά και εκλογικά.
Το ΚΚΕ επιμένει σε μάχη «εναντίον όλων». Το δικαιολογεί με άφθονες επικλήσεις μιας, τάχα, ιδεολογικής καθαρότητας. Όμως η στάση του στις σκληρές μέρες του Δεκέμβρη δεν μπορεί να λησμονηθεί. Στους αγώνες μας, από την επομένη των εκλογών, θα χρειαστούμε μια Αριστερά πιο ενωτική , πιο ριζοσπαστική, πιο ικανή να εμπνεύσει για το σοσιαλισμό ως εναλλακτική λύση στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού (από τις αποφάσεις του 18ου συνεδρίου του ΚΚΕ που ανάστησαν το σταλινισμό…).
Ελπίζουμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζουμε καλά τις αδυναμίες και τα προβλήματα αυτού του μετωπικού εγχειρήματος. Όμως η ενωτική τακτική του και ο «ανοιχτός» και δημοκρατικός χαρακτήρας του επιτρέπουν τη συμμετοχή ενός πλατιού κόσμου της Αριστεράς στη συν-διαμόρφωση της ριζοσπαστικής πολιτικής του. Αυτός ο παράγοντας επιτρέπει την ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ , θα σταθεί στο ύψος των προκλήσεων, θα συμβάλει στη δημιουργία ενός μαζικού, ενωτικού και –κυρίως– ριζοσπαστικού ρεύματος αντίστασης της Αριστεράς.
Με αυτή την έννοια χωρίς κανένα δισταγμό, καλούμε να απαντήσουμε στην κάλπη της 7ης Ιούνη με ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ.
